De laatste loodjes....

Hoi hoi hoi!

Ten eerste, over minder dan twee weken zijn we weer terug in ons geliefde kikkerlandje! Heftig!

Ten tweede, we moeten nog veel te veel vertellen. Het zal dus allemaal wat minder uitgebreid zijn, maaaar de details horen jullie wel weer als we thuis zijn.

Onze laatste blog beschreef de eerste drie weken met ons busje, dus waren er nog maar twee weken over. We zijn op 28 april vertrokken naar Rainbow Beach, de plek waar de oversteek naar Fraser Island het kortst en dus het makkelijkste is.
We moesten hier een dag van te voren melden om de informatiemiddag bij te wonen (goed gewaarschuwd voor dingo's), en de groepen werden gemaakt. Rainbow Beach is heel klein en overal hingen bordjes dat je er niet mocht slapen - dus besloten we om toch maar op een camping te gaan staan. Dit was een goede beslissing: prachtige zonsondergang aan het water, dit keer wél een goed kampvuur gemaakt, en het was gewoon een toffe plek in het midden van een bos.

Volgende ochtend was het tijd voor Fraser! De groep was onderverdeeld in vier groepen; we hadden namelijk vier 4x4's (haha). Elke groep bestond uit acht mensen, en het was gelijk supergezellig in de auto (iemand anders heeft onze autoselfie helaas, en nog niet gestuurd). Het was een kwartiertje rijden naar de oversteek en we zaten ongeveer tien minuten op de boot, dus al heel gauw waren we op Fraser!

We hebben drie dagen prachtig weer gehad, gereden over het zand (ik helaas niet want no rijbewijs), de mooiste plekjes gezien, en 's avonds goed gefeest. En Esther is gebeten door een mini schilpadje LOL. De tweede avond ging iedereen naar het strand, en doordat er verder geen verlichting is op het eiland is hebben we hier echt de mooiste sterrenhemel ooit bewonderd.

De derde dag zijn we nog uiteten geweest met de hele groep, en vervolgens zijn Es en ik 's ochtends vroeg vertrokken naar Agnes Water & 1770.

Dit was veeel kleiner dan verwacht! 1770 bestond eigenlijk uit één straatje, wel erg mooi en schattig. Toen we 's avonds aan een picknicktafel onze noodles zaten te eten zagen we ineens twee meisjes bij hun Jucy busje staan: de Deense meisjes Anna en Charlotte van de Fraser groep!

We wisten dat zij de whitsundays op dezelfde data als wij zouden doen, maar niet dat ze precies hetzelfde zouden doen. We besloten dus om samen verder te reizen. We twijfelden of we hier in onze busjes konden overnachten en dus gingen we dat even navragen bij het restaurant. Een man hoorde ons en zei dat hij een groot stuk grond bij zijn huis had - en dat we daar wel konden staan als we dat zouden willen. Hij is fotograaf en gaf zijn kaartje, en aan de ene kant vonden we het een beetje raar, maar we waren met zijn vieren dus deden we het! Het bleek echt de aardigste man ooit te zijn. Hij heeft een heel erg leuk surfhuis, en hij heeft 's ochtends ontbijt voor ons gemaakt en ons allemaal tips gegeven voor de mooiste plekjes in de omgeving. Die zijn we vervolgens gaan bekijken, en daarna verder gereden naar Yeppoon. De volgende dag zijn we de naar de Capricorn caves geweest (Es en ik waren bijna te laat voor dezelfde tour als Anna en Charlotte, want de TomTom had ons over een zandweg geleid).
Deze grotten waren best bijzonder, er was namelijk een ruimte dat ze de cathedral noemen - heel veel trouwerijen worden daar gehouden. Het geluid daar was echt prachtig, en de rondleider deed ook de lampen uit zodat we konden aanschouwen hoe donker het wel niet was. Je kunt echt letterlijk geen hand voor ogen zien.

Vanaf hier zijn we met een slaapstop in Mackay verder gereden naar Airlee Beach! Redelijk klein, maar echt heel erg leuk. Er is een groot zwembad met park eromheen, en verder is het echt een stranddorpje.
Ik vroeg toen we aankwamen aan Es hoeveel mensen we zouden tegenkomen, en 5 minuten later zagen we al een meisje lopen uit Byron Bay. Ook onze halve frasergroep zagen we al snel, gezellig!

We gingen op een campground van een hostel staan, en hier ontmoetten we drie Duitsers: Tom, Alex en Tony. We zijn 's avonds met ze uitgegaan, en dachten dat we ze hierna niet meer zouden zien. Op dit moment zitten ze waarschijnlijk te wachten tot wij een keer naar beneden komen haha.

Oke, de volgende dag begon onze boottocht over de whitsundays. Dit was echt zo leuk, lekker zeilen (wij mochten ook helpen), genieten van het uitzicht, kletsen + spelletjes spelen met onze groep, en natuurlijk het snorkelen! Het was voor ons beide de eerste keer, maar echt supermooi. Het koraal is bijzonder, er zwemmen zoveel verschillende vissen (en echt mega mega vissen), af en toe komt er ook een hele school op je af, het was iets wat we nog véél vaker willen gaan doen.
We zijn naar Whiteheaven beach geweest ('s ochtends vroeg vanwege alle toeristen), waar het ook ongelooflijk mooi was, en waar we ons lekker hebben uitgeleefd met foto's maken.

Na whitsundays hebben we nog twee dagen gechillt in Airlee met de groepsleden (we hadden een afterparty), de Duitsers die er nog steeds waren en met lieve Michael uit Byron Bay!

Vanaf hier gingen we weer alleen verder zonder Anna en Charlotte, op naar Cairns waar we ons busje moesten inleveren. Onze laatste tussenstop was bij de Babinda Boulders, een rivier in het regenwoud, met overal Danger bordjes omdat veel mensen hier in zijn verdronken (er is ook een aboriginal mythe die dit verklaard). We hadden hier veel ruimte op de parkeerplaats en hebben onze backpacks ingepakt - wat nog een hele klus was. Veel te veel spullen. Vervolgens doorgereden naar Cairns! Het inleveren van het busje deed pijn aan ons hart - we hebben er hele fijne avonturen mee beleefd en het was gewoon zeer chill om zoveel plek te hebben voor onze troep.. Maarja, aan alles komt een eind! Cairns was veel kleiner dan verwacht, en er is vrij weinig te doen (behalve als je geld hebt, iedereen gaat hier duiken en skydiven). We hebben onze dagen besteed aan werk zoeken, feestjes vieren, en heel veel mensen weer opnieuw zien (zowel van de fraser groep als de whitsundays groep). Heel veel gezelligheid dus! Ook hadden we een heel lief Nederlands meisje in onze kamer.

De Duitse jongens van Airlee hadden ondertussen werk gevonden in het minidorp Home Hill, dus hebben wij dat ook een kans gegeven. De hostel eigenaar zei dat het ongeveer een week zou duren voordat we zouden kunnen beginnen met werk, maar omdat we op dat moment niet echt andere opties hadden besloten we het te doen en dus te vertrekken naar Home Hill.
Bij aankomst werden we meteen verwelkomt door Tom, Alex en Tony, en door Emma waar we in Mildura mee hadden gewerkt - die hier ook ineens bleek te zijn!
Home Hill is het allerkleinste en saaiste dorp waar je ooit zult komen, dit werkhostel is sowieso het levendigste gedeelte. Na een dag hadden we het al wel weer gezien en vertrokken we naar Magnetic Island, we moesten immers toch wachten op werk. Dit was Tom's idee - zij hebben namelijk een auto woehoe.

We hebben met Tom's tent op een camping gestaan, waar 's ochtends en 's avonds walibi's en wombats rond omheen zaten! Het eiland zelf is niet bijzonder groot, maar er wonen wel mensen. De eerste dag hebben we verschillende plekjes bekeken en zijn we naar het strand geweest waar rond 5 uur de walibi's komen om te eten! Een oude man voert ze daar elke dag, en wij mochten ze dus ook voeren. Schattigheid overload. Op dag twee hebben we een wandeling gemaakt die uitkwam op een strand - het mooiste 'geheime' strand dat ik in Australië heb gezien. 'S avonds was het tijd voor de Full Moon party van Australië! We gingen hierheen met Tom en twee Franse meisjes. Hoewel het superleuk was door onszelf, valt het compleet in het niets naast de Full Moon party op Koh Phangan.

Terug in Home Hill moesten we nog steeds wachten op werk, en was ik de 18e jarig! Niks bijzonders gedaan, wel lekker cheesecake gegeten en de avond ervoor een feestje gevierd. Het hostel is heel erg gezellig, het is leuk om een langere tijd op dezelfde plek te zijn zodat je mensen echt goed leert kennen. Na ongeveer een week had ik werk, Es moest helaas nog iets langer wachten. Nu zitten we beiden in het werkleventje: overdag plukken we pompoenen en watermeloenen, na werk kijken we veel films, proberen we te jongleren en hebben we het gezellig met de hostel mensen. Met Tom, Alex en Tony koken we elke dag samen, en we stelen vaak hun auto om naar de 'grote' stad Ayr te gaan.

De tijd is zó ontzettend snel gegaan en dat is echt moeilijk te bevatten! We blijven hier tot 18 juni, vliegen dan van Townsville naar Sydney, en vliegen de 19e terug - op naar huis.

Over twee weekjes dus de afscheidsblog, aaah.

Much love xxxxxxxx
 

p.s. Sorry voor de overload aan schattige Wallaby foto's!